"Ga weg!" Ditmaal verhief Newt zijn stem, evenals zijn kop. Zijn oren werden plat in zijn nek gedrukt en zijn borst lichtte blauw op, als teken dat hij zich klaar maakte om een ijsstraal te produceren. De draak die voor hem stond zuchtte, neeg haar hoofd en deed een aantal stappen naar achter. "Dus je wilt echt niet -" "Het is níét voor mij weggelegd." beet Newt de draak toe. Het rode wezen knikte wat verslagen, sloeg zijn vleugels open en vloog toen weg. Newt zuchtte, sloot kort zijn ogen en boog zijn kop weer. Hij zakte door zijn poten en legde zijn hele lichaam op de grond. Waarom werd er van hem verwacht dat hij leider werd? Ja, zijn vader was leider geweest, maar waarom moest híj het dan overnemen?! Daar was toch een beta voor? Newt moest nog steeds niets van het leiderschap weten. De witte draak blies waterdamp uit zijn neus en legde zijn vleugels anders neer. Zijn blik vestigde op de verkoolde punten. Daaraan herkende de meeste draken hem. Als iemand hem kende, herkende hij Newt meteen aan de verkoolde vleugelpunten. Hij haatte het. Zijn kop schoot met een ruk omhoog toen hij de aanwezigheid van een ander wezen voelde. Hij draaide zijn kop, stond recht en draaide zijn lichaam half naar de ander. Een draak en een Draenei. Newt had automatisch zijn kop omhoog geheven, en hield zijn vleugels iets van zijn lichaam, nog wel ingeklapt, maar zo leek hij groter. Intimiderender. Tuurlijk, misschien hadden ze hier niets te doen, maar ze waren wel naar hem toegekomen. De Vortex was namelijk de hele andere richting op. Dus, waarom waren ze hier? Het was niet niks om een rustende draak te storen. Zeker niet als je zelf geen draak was.